De Oerknal, eenvoudig uitgelegd?

Door Ingrid Wijngaarde

In ons sterrenstelsel, de Melkweg, is onze eigen zon één ster te midden van 50 tot 100 miljard sterren. Wetenschappers zeggen dat er vijftig miljard van die sterrenstelsels zijn! In de jaren 1920, deed de Amerikaanse astronoom Edwin Hubble (de satelliettelescoop Hubble is naar hem vernoemd) een van de meest revolutionaire ontdekkingen. Na maanden en maanden van aanhoudende, uiterst nauwgezette bestudering van de middernachthemel, concludeerde Hubble dat het heelal zich uitbreidt. Alle verre sterrenstelsels nemen toe in afstand van ons en van elkaar. Hubble deed de revolutionaire ontdekking dat ons heelal zich uitbreidt, omdat zijn metingen aantoonden dat de verre sterrenstelsels alsmaar verder van elkaar en van ons kwamen te staan. Tegenwoordig betwist niemand meer deze theorie: de sterrenstelsels stonden vroeger dichter bij elkaar. Het gevolg van deze bevinding is dat je kunt concluderen dat op één of andere ogenblik in het verre verleden alles wat wij ooit in het heelal zouden kunnen waarnemen, op één en dezelfde plaats heeft gestaan. Die enorme hoeveelheid energie zou samengepakt zijn in een enkel punt met onbegrensde dichtheid. Tien tot twintig miljard jaar geleden (omdat we “tijd” meten in het ruimte-tijd kader, dat daarna ontstond) “explodeerde” dit. Dat was de Oerknal. Een voorstelling te maken van de oneindige hitte op “tijd nul” van het ontstaan, is net zo onmogelijk als een voorstelling te maken van dat punt van oneindige dichtheid. Om het licht dat hiervan uitging te bevatten, is ook een zinloze inspanning, omdat licht, zoals wij het kunnen zien, niet bestond. Een ander niet te bevatten aspect van deze theorie is dat het punt zich niet in een ruimte bevond, want er was geen ruimte. Omdat E=mc2 begon enige tijd na de explosie materie, in plaats van straling (= licht) te domineren in het heelal. Het heelal breidde zich uit en koelde ver genoeg af om elektronen en kernen in staat te stellen om stabiele atomen te vormen. Materie kon beginnen samen te klonteren onder invloed van zijn eigen zwaartekracht, wat het proces in werking stelde dat uiteindelijk zou leiden tot het ontstaan van sterren en sterrenstelsels, planeten en manen. Tien tot twintig miljard jaar na het begin, vinden wij het heelal zoals wij het nu kennen. De Engelse astrofysicus, Stephen Hawking, schrijver van de bestseller A Brief History of Time (Een korte geschiedenis van tijd), heeft het in zijn doctorale dissertatie op Cambridge Universiteit in 1965, over het toentertijd nieuwe idee van “zwarte gaten.” Massieve sterren die al hun kernenergie opbranden en imploderen door de kracht van hun eigen zwaartekracht. Men zegt dat ze in een punt van oneindige dichtheid zijn samengeperst en in een oneindige ruimte-tijd kromme zijn beland, van waaruit geen licht ooit kan ontsnappen. Fysici zijn nu overtuigd dat deze theorie waar is. Zij noemen dat ineengestorte punt van oneindige dichtheid, een singulariteit (een ongewoonheid: een punt in de ruimte-tijd waar de natuurwetten hun geldigheid verliezen). Hawking nam de theoretische resultaten van zijn onderzoek en de theorie van Hubble over een uitbreidende heelal en begon vanaf onze huidige tijd terug te rekenen. Hij concludeerde dat als wij ver genoeg teruggingen in de tijd, het heelal samengeperst zou kunnen worden in één zwart gat: een singulariteit. Hij veronderstelde dat het hele universum begonnen moest zijn als zo’n punt van oneindige dichtheid, een groot (of juist klein?) zwart gat!

Mijn vraag is: hoe heeft dat zwart gat, kunnen exploderen, terwijl alle kracht naar binnen, op implosie, gericht is? Misschien kan iemand dit in eenvoudige, begrijpelijke woorden vertellen?

Kunt u een oerknal krijgen uit God? Er zijn sommigen die geloven dat de oerknaltheorie het bestaan van God juist bewijst en het Bijbelse verhaal van schepping ondersteunt. Iemand moest immers die initiële singulariteit beginnen. “In den beginne,” om nogmaals de eerste woorden van de Heilige Schrift te citeren, “schiep God de hemel en de aarde.” Als resultaat van de oerknaltheorie van singulaireit, zouden zij Genesis 1:1 dan als volgt willen lezen:

In den beginne schiep God alles wat er later zou zijn en wat we nu Hemel en Aarde noemen, evenals de wetten die daar het gevolg van zijn. God zorgde ervoor dat dit alles begon te gebeuren. En toen zei God: er zij licht en er was licht …. Het Bijbelse verhaal van de schepping zou niet weersproken kunnen worden als u dit doet.¹

Alleen … zo is het niet gegaan. Het scheppingsverslag vertelt mij dat God het werk niet slechts begonnen is, Hij heeft het ook voltooid! Op de zesde dag … niet in het zesde millennium of het zes miljardste jaar!

1. Over Schepping en Evolutie, Dwight K. Nelson, hfst 4: Kun je een oerknal krijgen uit God?, ISBN 978-90-811904-3-5, Bestellen? Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.)