Darwins Vreemde ziekte

36 jaar lang had *Charles Darwin een mysterieuze ziekte, die hem geleidelijk aan sloopte. In 1959, begon een arts-psychiater de zaak te onderzoeken. Achttien jaar later, publiceerde hij zijn verslag. Dit is het verhaal van Darwins vreemde ziekte—en de oorzaak ervan. Dit is wetenschap vs. Evolutie —een Schepping – Evolutie Encyclopedie, u gebracht door CreationScienceFacts.

Pagina nummers zonder boekreferenties refereren naar het boek HISTORY OF EVOLUTIONARY THEORY, waaruit deze feiten zijn samengevat. Een sterretje (*) bij een naam geeft aan dat die persoon bekend staat als iemand die de scheppingsleer verwerpt. Van de meer dan 4000 citaten uit de boekenset waarop deze Encyclopedie is gebaseerd, zijn er slechts 164 verklaringen die gedaan zijn door mensen die de scheppingsleer aanhangen.

RALPH COLP BESLOOT HET MYSTERIE TE ONTRAFELEN

Waarom was Darwin jarenlang ziek? Maar er is meer aan de hand dan dat alleen. We leren niet alleen dat Darwin geen bewijs voor evolutie vond op zijn gevierde reis, we leren ook dat hij gedurende die tijd opvallend robuust gebouwd en gezond was.

Waarom werd hij later dan gedeeltelijk invalide? Voor het grootste deel van zijn leven na zijn reis, bleek Charles Darwin een verscheidenheid aan lichamelijke klachten te hebben en werd hij al die tijd verzorgd door zijn plichtsgetrouwe vrouw.

Medische deskundigen hebben zich hier jarenlang het hoofd over gebroken, zich afvragend waarom hij een chronisch invalide werd, terwijl hij tijdens zijn reis zo energiek was. Toen raakte *Ralph Colp Jr., een arts en psychiater, geïnteresseerd in Darwins probleem. In 1959, een eeuw na Darwins boek, begon hij alles wat hij maar kon vinden over Darwin, te onderzoeken. De daaropvolgende 18 jaren deed hij nauwkeurig onderzoek naar de kwestie, en in 1977 publiceerde hij een boek over zijn conclusies (To Be an Invalid: The Illness of Charles Darwin).

In sommige opzichten is Colp een van de vooraanstaande deskundigen in “Darwinia” die waar dan ook gevonden kunnen worden. Hij heeft alles gelezen wat Darwin geschreven heeft en alles wat er over hem geschreven is. Sommigen geloven dat Colp een fotografisch geheugen heeft over de essentiële inhoud van de gegevens. Met zijn medische, psychiatrische achtergrond gecombineerd met een diepgaand begrip van Darwins leven, gedrag en symptomen, was Colp voorbereid om zijn boek te schrijven.

ACHTERGROND VAN HET PROBLEEM

Waarom zou een sterke, gezonde jonge man zo’n slechte toestand ontwikkelen?

“Een paar jaar na zijn terugkeer naar Engeland van zijn vijf jaar lange verkenningsreis, werd Charles Darwin een gedeeltelijk invalide, die voor de rest van zijn leven dagelijks leed. Doktoren waren verbijsterd; zij konden oorzaak noch oplossing vinden.

“Als jonge man had Darwin een uitzonderlijke kracht en uithoudingsvermogen. Tijdens de Beagle expeditie, doorstond hij ruige zeeën, primitieve toestanden op binnenlandse tochten en bereed hij vurige paarden met de meest ruige gauchos in Argentinië. Als hij een berg tegenkwam op zijn binnenlandse tochten, dan beklom hij die meestal. En toch, een paar jaar later, werd hij geplaagd door bijna dagelijkse zwakte, overgeven en chronische vermoeidheid.”—*R. Milner, Encyclopedia of Evolution (1990), p. 113.

Er zijn verscheidene theorieën over Darwins gezondheidsproblemen bedacht, maar geen daarvan is gebaseerd op zulk doorgrondig onderzoek als die van Colp. Inderdaad, er zijn eigenaardigheden over Darwin die sterke geloofwaardigheid verlenen aan de ideeën van Colp. U kunt u verklaringen van Darwin herinneren, dat hij niet graag aan het menselijk oog dacht, omdat het hem irriteerde en hij werd ziek bij het zien van een pauwenveer. Waarom zouden die gedachten en beelden hem zo diep storen? Omdat hij wist, diep van binnen, dat hij met zijn theorieën op het verkeerde spoor zat. Hij huilde ook regelmatig over een brief, die zijn vrouw hem aan het begin van hun huwelijk gegeven had.

“In 1839, trouwde Darwin zijn nicht Emma Wedgwook, wiens traditionele geloofsovertuiging recht tegenover zijn onorthodoxe vragen over het ontstaan der soorten stond. Snel na hun huwelijk, schreef zij hem een brief, hem smekende het Scheppingsverslag van de Bijbel opnieuw te overwegen, anders zouden zij eeuwig gescheiden zijn in het hiernamaals. Zijn hele leven koesterde hij haar ontroerende brief (“vele keren heb ik het gekust en erover gehuild”), maar hij bleef toegewijd aan zijn wetenschappelijke carrière.”—*R. Milner, Encyclopedia of Evolution (1990), p. 110.

Waarom zou Darwin huilen over die brief, als hij niet geloofde wat zij schreef? Hij huilde erover, herhaaldelijk, gedurende zijn leven, omdat het hem iets vertelde wat hij geloofde, maar emotioneel niet wilde aanvaarden. Diezelfde reden maakte dat hij zich ziek voelde als hij dacht aan de bewijzen voor de Schepping die niet te weerleggen waren, zoals de complexe structuur van het oog of het geordende patroon van een pauwenveer. Deze bewijzen maakten dat hij zich ziek voelde, want hij wist dat zijn idee niet waar was.

DE ANGST WORDT DIEPER

Dag en nacht, had Darwin geen rust Dan waren er die gevoelens van angst die hij ervoer, alsof hij bang was voor en in afwachting was van één of andere verschrikkelijke vergelding voor wat hij deed om de Westerse Wereld te overtuigen van een fout zonder bewijs, een fout die vele anderen pijn zou doen zoals het hem pijn deed.

“Terwijl hij zijn theorieën ontwikkelde, leed Darwin aan extreme angsten. Colp traceert het begin van Darwins ziekte naar zijn eerste werk in evolutietheorie. Vanaf het begin, maakte zijn vrouw Emma zich zorgen of zijn wetenschappelijke onderzoeken hem zijn ziel zouden kosten.

“Darwin droomde dat hij onthoofd of opgehangen werd; hij dacht dat een theorie die zo in tegenstelling was met Bijbels gezag, net zo erg was als het bekennen van een moord.”—*R. Milner, Encyclopedia of Evolution (1990), p. 113.

Sommigen hebben gesuggereerd dat Darwin de ziekte van Chagas zou hebben opgelopen in Zuid Amerika, maar de symptomen komen niet overeen. Zoals Colp duidelijk heeft laten zien, werd Darwins probleem veroorzaakt door een intens conflict in zijn hoofd. Het bewijs wees hem duidelijk in een richting, maar hij koos er hardnekkig voor de andere kant op te gaan.

*Darwin was niet de enige met zo’n “gezondheidsprobleem”; anderen hebben het ook ervaren. *Hugh Miller (1802-1856) bijvoorbeeld, begon als christen, maar werd door collega’s de fout ingepraat. Hij publiceerde verscheidene boeken over geologie en sedimentaire lagen en in zijn laatste boek (Testimony on the Rocks), schakelde hij publiekelijk over naar de “miljoenen jaren-theorie”. Behalve dat hij gedeeltelijke silicose had, verkeerde hij altijd in goede gezondheid.

“Terwijl hij Testimony schreef, leed hij aan verschrikkelijke dromen en visioenen, wakker wordend met de overtuiging dat hij de hele nacht door de straten had gedwaald. (Op zulke momenten, stond hij erop zijn kleding te checken op moddervlekken, maar er werden er geen gevonden.) Hij schreef vaak hele dagen en nachten, met een mes en een pistool aan zijn zijde om gefantaseerde dieven of indringers te verjagen; Hij dacht dat zijn hersenen aan het opbranden waren.”—*R. Milner, Encyclopedia of Evolution (1990), pp. 305-306. Miller heeft zichzelf doodgeschoten, drie jaar voordat Darwin zijn Ontstaan der Soorten publiceerde.

“De jonge Darwin, van de Beagle, was heel anders dan de halfinvalide filosoof van Down House [Darwins huis], die snel moe was en dagelijks last had van hoofdpijnaanvallen, buikpijn en overgeven. Als een jonge man, was het voor hem niets om met de ‘ongure’ gauchos paard te rijden op de Pampa, 650 kilometers door de wildernis te trekken, fossielen met de hand uit te graven met een geologenhamer en onontgonnen bergen te beklimmen.”—*R. Milner, Encyclopedia of Evolution (1990), p. 449.

Darwins “bijdrage” aan de wetenschap was het idee dat de ene soort verandert in het volgende. Maar er was geen wetenschappelijke verklaring voor dat idee, omdat het nooit door bewijs is aangetoond.

DARWINS CAMPAGNE OM EEN ONMOGELIJKE IDEE TE VERKOPEN

Hij deelde de geest die hem domineerde, met anderen “Toen hij [Darwin] Thomas Huxley, die later zijn grote vriend en kampioen zou worden, voor het eerst ontmoette, was Darwin enkele van zijn monstertjes aan het testen aan een laboratoriumtafel in het British Museum. ‘Is het niet opvallend,’ merkte de jonge Huxley op, ‘wat een duidelijke grenzen er zijn tussen natuurlijke groepen zonder overgangsvormen?’ Terwijl hij opkeek van het blad van geconserveerde monstertjes, antwoordde Darwin zachtjes: ‘Dat is niet geheel mijn visie.’ Huxley herinnerde zich later dat ‘de humoristische glimlach die met het zachte antwoord gepaard ging … mij lang heeft achtervolgd en verbaasd.’”—*R. Milner, Encyclopedia of Evolution (1990), p. 111.

Huxley had daar en op dat moment moeten wegrennen van die vreemde lach, in plaats van geboeid te raken door de geest die Darwin domineerde. Er was een tekort aan bewijs, maar desondanks promootte Darwin zijn theorie, terwijl hij mannen als *T.H. Huxley overtuigde, die anders de evolutietheorie links zouden hebben laten liggen.

Na de reis, had Darwin in eerste instantie *Charles Lyell, een andere rijke amateur-“wetenschapper”, gedeeltelijk aan zijn kant als het ging om dierlijke evolutie (hoewel hij hem nooit aan zijn kant won als het ging om menselijke evolutie). Kort daarna, won hij *Joseph Hooker aan zijn kant, die sinds zijn jeugd Darwin verafgode. Daarna kwam Huxley die, net als Hooker, meer respect had voor Darwin dan een zorg om het gebrek aan bewijs.

Toen ging Darwin achter de meest invloedrijken in Engelands wetenschapsgemeenschap aan.

“In eerste instantie geplaagd door twijfels terwijl hij begon te schrijven aan het Ontstaan der Soorten (1859), stelde Darwin eerst ‘in mijn gedachten drie rechters op, wiens keuze geestelijk belangrijk voor mij waren.’—de plantkundige Sir Joseph Hooker; de vergelijkende anatoom Thomas Huxley; en de geoloog Charles Lyell. Van de drie was Lyell de enige die bang was om er helemaal voor te gaan; zijn jaren van stilzitten waren een grote frustratie voor Darwin. Hij zou zijn ‘verschrikkelijke angsten’ aan de kant zetten als zij in konden stemmen met zijn aanpak en conclusies.

Darwin stelde een persoonlijke campagne op om nog een stuk of twaalf andere topmannen in de natuurlijke geschiedenis te overtuigen van de waarheid van evolutie. Hij bekritiseerde en achtervolgde hen zelfs en hij hield een lijst bij van hen die nog ‘onbekeerd’ waren. Als deze collega’s erbij gewonnen zouden kunnen worden, dacht hij, dan zal mijn theorie veilig zijn.”—*R. Milner, Encyclopedia of Evolution (1990), p. 356.

Meer dan zij kende Darwin de andere kant van het verhaal heel erg goed. In zijn eigen jeugd had hij William Paley’s NaturalTheology(1816) gelezen, waarvan hij delen uit zijn hoofd kende, hij voelde zich aangetrokken tot het idee om Gods ontwerp in de natuur te bestuderen. Wat was er gebeurd dat het verschil uitmaakte?

HIJ KOOS BEWUST ZIJN WEG

En stond zijn leven af aan een sterke tegenstander Het is bekend dat Darwin in Zuid-Amerika tovenaarseances had bijgewoond. Sommigen die Darwins leven bestudeerd hebben, zeggen dat, rond die tijd, demonen de macht over zijn gedachten kregen. Hoe dan ook, Charles Darwin was een man die, bijna helemaal in zijn eentje, de leiders van de Britse wetenschap voor zijn nieuwe theorie won. En toch, had hij al die tijd die “verschrikkelijke angsten”, de nachtelijke verschrikkingen en het huilen over die brief.

Darwin deed wat hij deed weloverwogen, en hij was zich goed bewust van de consequenties van zijn handelingen. Er zijn grote mannen die vertrouwen op de woorden van anderen om hen te begeleiden en instrueren. Zij geloven wat ze geloven om dat wat hen verteld is. Maar er zijn anderen die de steile hellingen opgeklommen zijn en kennis vanaf de bergtoppen hebben aanschouwd. Als zulke mannen waarheid betwisten om hun emotionele verlangens te dienen, leiden ze vele anderen af van het juiste pad. Maar zij kunnen niemand anders de schuld geven; zij kennen zelf de waarheid. Darwin was zo’n man, en het emotionele conflict dat door zijn keuze veroorzaakt werd, vulde zijn leven met ellende. Huxley en Hooker daarentegen, hadden geen last van zulke conflicten, want zij werden door Darwin ervan verzekerd dat hij de evolutietheorie stevig had bevestigd als de basis voor alle toekomstige wetenschap. Elke twijfel die bovenkwam, werd onderuitgehaald door de geruststellende zekerheid dat hun leider, Darwin, de twijfel vast en zeker eerder al was tegengekomen en had opgelost.

Huxley en Hooker hadden geen psychefysieke problemen; maar Darwin, degene die, beter dan wie dan ook, de waarheid van de situatie kende —de leegte van de theorie— leefde een leven geplaagd door schuld, dwangneuroses, verschrikkingen en angsten voor de toekomst.

CONCLUSIE

De diepte van Colps onderzoek voorziet duidelijk in oplossingen Volgens Colp waren Darwins zwakheid, misselijkheid, onbekwaamheid om te werken, depressiviteit, slapeloosheid en andere symptomen allemaal onderdeel van een complexe psychosomatische conditie, die veroorzaakt werd door diepe conflicten over zijn levenswerk. Zoals Colp het ziet, verwondde Darwins theoretiseren over evolutie zijn eigen gezondheid, omdat hij te veel conflicten in zijn theorieën zag. Colp zegt dat Darwin zelfs een “identiteitscrisis” heeft ervaren als resultaat van zijn emotionele stress.

Colp concludeert dat de fysieke problemen begonnen toen Darwin zijn theoretiseren startte en dat die later erger werden. Colp gelooft dat het deze schuld en ambivalentie waren, die Darwin er jaren van weerhielden zijn boek te schrijven, tot hij het deed om Wallace ervan te weerhouden voor hem uit eer te ontvangen.

VOOR AANVULLENDE STUDIE

Waar verdere informatie te verkrijgen is Voor meer informatie over de twee onderwerpen in dit onderdeel, zie *Charles Darwin, Autobiography (1958 herdruk); *Francis Darwin (ed.), Life and Letters of Charles Darwin (1887); *Charles Darwin, Narrative of the Surveying Voyages of His Majesty’s Ships, Adventure and Beagle (alleen Vol. 3, 1836) [Vol. 1 werd geschreven door Kapitein King en Vol. 2 door Kapitein Fitz Roy; delen van Vol 3 werden later herdrukt in boeken met andere titels]; en *Charles Darwin, Oorsprong der Soorten, et.al.

bron: http://www.pathlights.com/ce_encyclopedia/encyclopedia/20hist06.htm